De profielschetsen van mijn dates waren jarenlang dezelfde: jonger (meestal een jaar of zes) en vooral kinderloos. Want die heb ik niet en wil ik niet.
Dat terwijl ik zelf al sinds zijn geboorte de grote zus uithang van een kleine prins van alweer 6.
Notabene het zoontje van mijn ex.
Zijn mama is een van die super stoere single mama’s die besloot alléén te gaan voor het moederschap. Overigens nadat wij uit elkaar waren gegaan, onder meer omdat ik mezelf niet zag in een ouderrol.
Maar het leven kan raar lopen. Ik werd onwillekeurig onderdeel van zijn leven. En hij daarmee van het mijne.
Menig vriendinnetje had daar moeite mee. Want wat moest ik toch met het kind van mijn ex? En wat voor rol had zij nog in mijn leven? Het zorgde niet zelden voor veel discussie.
“Je hebt zelf een kind!”, zei een goede vriendin mij op den duur.
Ergens moest ik haar gelijk geven.
Maar het grote voordeel van zijn thuissituatie is dat hij slechts één liefhebbende mama heeft. Een papa en mama in één dus. Of een mama en mama in een. Of een papa en papa zo u wilt.. ik vind alles best.
In het leven van ‘mijn’ kleine man geen scenario met ouders die elkaar niet meer lief vinden. Geen geharrewar over co-ouderschap, feestjes en alimentatie. En bovenal: geen gedoe over nieuwe liefdes..
Want het is al niet leuk om te horen dat je ex een nieuwe partner heeft. Maar al helemaal niet wanneer diegene een onderdeel wordt van het leven van je kind.
Vrijdagmiddag, 26 april. Na 5 maanden samen vindt zij, 42 en ‘meemama’ (wat een belachelijke benaming is), het tijd om mij voor te stellen aan haar dochter van bijna 5.
Niks aan het handje; we gaan ‘gewoon’ ongedwongen iets leuks doen samen.
Maar intussen ben ik tien keer nerveuzer dan ik was voor onze eerste date.
Want wat nou als het niet klikt tussen haar kleine prinses en mij? En meer nog; tussen mij en haar ex?
En is dat überhaupt nodig? Dat die en ik elkaar aardig vinden? Dat zij mij aardig vindt?
Onderaan de roltrap staan ze te wachten. Mijn grote liefde en haar dochterlief.
En natuurlijk verloopt de middag als vanzelf.
Weken later heb ik nog steeds geen idee welke plek ik dien te krijgen in het leven van deze kleine meid.
Het enige dat ik zeker weet is dat ik niet en nooit een van haar mama’s zal worden. Die heeft ze al. Twee prachtmama’s! Waar ik niet en nooit aan kan en wil tippen.
Én ik weet dat mijn kleine prins nóóit in zal boeten aan aandacht. Want ik ben nu eenmaal “zijn Juud”.
En verder zien we wel wat de toekomst brengt. Een hoop liefde en plezier wat mij betreft!
Voorlopig heb ik vandaag iets anders te doen, zo blijkt wanneer ik het schema zie liggen bij zwemles.
Ik ben officieel gepromoveerd tot.. Plasmoeder.