‘Net een Golden Retriever’
Anna (28): “Ik zie alleen licht en donker. Op straat heb ik een geleidehond of stok nodig. De artsen weten nog steeds niet precies wat ik heb en waar het vandaan komt. Ik weet niet beter en heb mijn leven helemaal ingericht op mijn beperking. Paardrijden doe ik al sinds mijn zesde. Thuis, in Ruinen (Dr), staan vier paarden: Mijn eerste oude paard, mijn dressuurpaard, mijn Haflinger merrie Larousch en nog een pensionpaard. De verzorging doe ik vrijwel zelf.
Larousch (16) is sinds september 2020 van mij. Maar ik kende haar al langer. Toen haar eigenaresse naar het buitenland ging, heb ik Larousch een periode gehad om haar in beweging te houden.
Eigenlijk vond ik haar helemaal niet zo leuk. Ze ontsnapte hier voortdurend en was behoorlijk lomp. Ik had veel werk door haar. Bovendien is haar kleur niet handig voor mij. Als ze ligt, struikel ik zomaar over haar, omdat ik haar niet zie.
Maar Larousch bleek een geweldig recreatiepaard. Met haar kon ik heerlijk buitenrijden. Terwijl mijn dressuurpaard alles eng vindt dat niet in de bak thuishoort.
Larousch ging weer terug naar huis. Tot haar eigenaresse mij vroeg of ik misschien een koper wist. Ik dacht meteen: ‘Ik! Kies mij!’ Gelukkig was de plek belangrijker dan het geld, dus kwam Larousch definitief naar Drenthe.
Larousch is altijd lief en vrolijk. Het is een grote Golden Retriever. Ze heeft een ontzettende werklust en vindt alles leuk. Van een stapritje in het buurtschap, vrijheidsdressuur, een sprongetje of keihard over de hei galopperen.
Al snel kreeg ik het idee om een trektocht met haar te maken. Maar door mijn beperking kon ik een hoop, zoals de routes uitzoeken, niet zelf. Zo ontstond het plan om mijn tocht symbool te laten staan voor alle obstakels die je als ruiter met een beperking tegenkomt. Mijn trektocht werd een sponsortocht, waarvan de opbrengst in zijn geheel naar de DVB Foundation is gegaan. Die maakt het in Nederland mogelijk dat mensen met een beperking kunnen paardrijden. Mijn streefbedrag was € 1250. Het werd maar liefst € 2300! Er is zelfs een korte documentaire over ons gemaakt.
Larousch en ik zijn zes dagen op pad geweest. Tijdens de tocht hadden we elke dag gezelschap van een andere ruiter. Leuk, maar ook nodig, om af en toe op de kaart te kunnen kijken. Veel ruiterroutes zijn namelijk niet opgenomen in de verschillende wandelapps die ik gebruikte. Natuurlijk gingen er dingen mis. Dat geeft aan waar ik elke dag mee te maken heb. Zo scheurde de band van mijn zadeltas toen Larousch ermee bleef hangen achter een hek. Maar ik heb zoveel mooie dingen meegemaakt! Heel veel mensen waren bereid om te helpen. Je leert vanzelf dat het veel makkelijker is om die hulp te accepteren. Ik zoek graag mijn grenzen op, maar ben niet roekeloos. Doordat Larousch en ik een week lang samen waren, is onze band heel sterk geworden. Ze komt nu hinnikend naar me toe in de wei. Wanneer ik haar rijd, kan ik haar sturen op mijn gedachten. Soms, bij laaghangende takken bijvoorbeeld, heb ik het idee dat ze er rekening mee houdt dat ik die niet zie. Dan loopt ze eromheen. Bang ben ik nooit. Ik vertrouw Larousch volledig.”