‘Het weer moet je beleven’
Jarenlang was ze dé weervrouw van het NOS-Journaal. Als de bedenkster van het woord ‘plaknacht’ behaalde ze destijds de Dikke van Dale. Tot ze geveld werd door een burn-out. Maar Marjon herstelde en keerde terug op televisie, bij RTL Nieuws. Haar rust vindt ze op Vlieland, waar ze graag uitwaait op de rug van een IJslands paard.
“Sorry hoor,” verontschuldigt Marjon (51) zich, in de deuropening van haar hemelsblauwe huis in Almere-Buiten. Snel slikt ze een hap snert weg. “Ik ben net terug van de manege.”
Met de haren achterover en de paardrijbroek nog aan, lijkt ze amper op de glamorous weervrouw van televisie.
“Haha, ja. “Ik ga weer prinses Stéphanie van Monaco van je maken,” zegt mijn visagiste vaak. Je zult mij buiten de studio zelden met make-up zien.”
Binnen beginnen twee Britse kortharen aan hun gekke kwartiertje. Vooral kater Flow doet zich gelden. Al kletsend banjert hij over de tafel en zet vervolgens de jacht in op een vliegje.
“Nou, Flow is ook weer binnen,” lacht Marjon, haar soepkom uitschrapend. “Die is op mijn soep uit natuurlijk.”
Uitkijkend op de tuin van het huis, die grenst aan een grote gemeenschappelijke binnentuin, valt meteen het grote kippenhok op. Momenteel onbewoond.
“Mensen in de buurt vragen al steeds waar mijn kippen zijn. Ik heb hier van alles gehad: Australorp, sussex en wyandottes. Op een gegeven moment had ik nog één sussex over. Die heb ik vlak voor mijn vakantie naar mijn zus gebracht. Ik mis ze wel, maar het is winter en ik ben aan het klussen. Het is nu wel even rustig.”
Buitenmeisje
Marjon, geboren en getogen in Tholen op het gelijknamige Zeeuwse eiland, was als kind een echt buitenmeisje. Hutten bouwen, kikkervisjes vangen aan de rand van de sloot; ze deed het allemaal. Maar het liefst, zo vertelt ze, vertoefde ze op de boerderij van haar opa en oma.
“In Nieuwdorp, op Zuid-Beveland. Mijn opa had daar zijn ‘lapje grond’, waar hij aardappelen en suikerbieten verbouwde. Hij had koeien, schapen, kippen, konijnen en een shetlandpony. Ik vond het er geweldig. Lekker over dat terrein banjeren, in bomen klimmen, hokken uitmesten, lammetjes de fles geven of naar de dijk lopen met Rosa. Dat was zó’n leuke koe!”
Thuis in Tholen waren eveneens dieren, zoals een kat, een cavia, vogels, vissen en zelfs een schildpad. “En konijnen. Die liepen los in de tuin. Ik bouwde hele stellages voor ze, met een loopplank naar een krop andijvie. Ik heb er hier ook twee gehad. Overdag zaten ze in de binnentuin, ’s avonds kropen ze zelf weer in hun hok. Net als mijn kippen.”
Al vanuit de kinderwagen verwonderde de kleine Marjon zich over die mysterieuze grote grijze dotten in de lucht.
“De ‘bolken’, noemde ik die. Want ik kon de -W- niet zeggen. Ik vind ze nog steeds fascinerend. Ze wisselen van vorm en je kunt er heel goed aan zien wat voor weertype eraan komt. Mijn opa keek als boer altijd naar de lucht. Ik hoor het hem nog zeggen: “We kriege weer rege..”- in het Zeeuws. Ik kan het weer soms zelfs voelen. Als er sneeuw komt bijvoorbeeld heb ik vaak hoofdpijn. En met naderend onweer kan ik het voelen tintelen op mijn hoofd.”
Onverwacht voor de camera
Op de lagere school blonk Marjon uit in het geven van spreekbeurten, onder meer over zure regen, drinkwater, vulkanen en boerderijdieren. Én in het bedenken en opvoeren van toneelstukjes.
Marjon: “Ik verzon een script en voerde het op. Ik heb eens een complete kano mee naar school genomen, voor Red de zeehond. Presenteren op televisie? Nee, dat is nooit mijn ambitie geweest. Ik wilde dierenarts worden. Dat had ik bij mijn opa op de boerderij gezien.”
Na de middelbare koos ze echter voor een HBO-studie natuurkunde en daarna voor de opleiding Meteorologie en Fysische Oceanografie, aan de Universiteit van Utrecht. Achteraf gezien veel te theoretisch. Pas in de aanloop naar een baan bij de maritieme dienst van het KNMI ontdekte Marjon de praktijk, tijdens de Basis Opleiding Meteorologie.
“Op de Universiteit ging het vooral over formules. Terwijl, laat mij liever iets vertellen of met mijn handen doen. Op de weerkamer van het KNMI en de ‘BOM’ heb ik het meeste geleerd; ieder uur naar buiten, de wolkensoorten benoemen.”
Totdat Nico Haasbroek, toenmalig hoofdredacteur van de NOS, zich meldde op de Universiteit. Zijn missie: een nieuwe weervrouw of -man.
“Je kon je inschrijven voor een workshop presenteren in Hilversum. Ach, ik ga even kijken, dacht ik. Tot mijn grote verbazing werd ik twee weken later gebeld, door Erwin Kroll. Of ik terug kon komen, voor een screentest.”
Vallen en weer opstaan
Marjon kreeg de baan en was tien jaar lang vrijwel dagelijks te zien als weervrouw van het NOS-Journaal. Maar de schone schijn voor de camera eiste zijn tol.
“Ik liep al heel lang op mijn tandvlees. Mijn oudste dochter was nog klein. Ik sliep op den duur drie uur per nacht. Ik ging maar door en door.. Het brak me op.”
In 2009 ging, slechts een half uur voor uitzending, het lampje letterlijk uit: Burn-out. Rust werd het devies. Met enkel de focus op herstel.
“Therapie kwam bij mij totaal niet binnen. Daarom vermoedde ik dat de oorzaak lichamelijk was. Als ik onder spanning kom te staan, krijg ik allerlei lichamelijke klachten. Dat gaat mijn hele lijf rond. ‘Alles zit tussen je oren’, maar je darmen communiceren met je brein. Die zijn bij mij nooit geweldig geweest. Stronteigenwijs als ik ben, wilde ik weten hoe die biochemie van mijn lijf werkt.”
Ze verdiepte zich in natuurvoeding en in orthomoleculaire geneeskunde, welke haar veel verlichting brachten. Nog altijd studeert Marjon door.
“Met voeding kun je veel doen. Ik eet zoveel mogelijk biologisch en lokaal. Nu hou ik al niet van de pakjes en toevoegingen - ik noem dat geknutseld eten. Maar ik kan er ook slecht tegen. Smaakversterkers bijvoorbeeld, E621. Daar word ik hyper van, of ik krijg hoofdpijn of jeuk. Momenteel volg ik de opleiding Neuro Emotionele Integratie en houd ik me bezig met frequentie therapie; een apparaat stuurt sensoren naar de magnetische velden van je lichaam. Dat apparaat wist eerder dat ik Corona had dan de GGZ!.”
Presenteren als tweede natuur
Toch kruipt het bloed… In 2015 keerde Marjon als weervrouw terug voor de camera. Aanvankelijk bij Omroep Flevoland, sinds 2019 bij RTL Nieuws, in dienst van Buienradar.
“Presenteren is mijn tweede natuur. Blijkbaar kan ik dat goed,” zegt ze nuchter. “Maar ik moet de balans tussen werk en privé goed in de gaten houden. Natuurlijk is weer waarbij er echt wat gebeurt het leukst, maar dat zijn ook de pittigste dagen. Laatst met storm Ciarán en code oranje heb ik de liveblog bijgehouden. Dan ben ik aan het einde van de dag voldaan, maar wel afgedraaid.
Buiten, in de natuur, laadt ze weer op. Wandelend in de Oostvaardersplassen of tijdens een vakantie met haar twee dochters in Oostenrijk. Weg van alle drukte en deadlines. Of ze gaat naar de manege. Maar het állerliefst vertrekt Marjon eens in de zoveel tijd naar Vlieland, om daar uit te waaien op de rug van een IJslands paard.
“Ik heb nog steeds momenten dat ik overprikkeld raak. Daarom moet ik af en toe even weg, al doe ik het te weinig. Op Vlieland kom ik tot rust. Daar zijn weinig prikkels, het is autoluw. Heerlijk, de wind in mijn haren en de regen op mijn gezicht. En dan op een ijslander. Hele stoere paarden. Die staan niet met een dekentje op stal hoor. ‘Het weer moet je beleven’, zeg ik altijd. Dat doen die paarden ook.”
[Kader - Gefascineerd door wolkenpartijen mag Marjon die graag benoemen, ook op televisie.
Marjon: “Bijvoorbeeld de back-bent occlusie, een wolkenpartij die nog een keer terugkomt. Dat vind ik zó’n mooi woord. Laatst had ik een foto ontvangen met een bepaald soort regenboog erop: de circumzenitale boog. Dat móest ik even zeggen. Maar de nieuwslezer verstond ‘circumgenitale’ boog. Dat zijn hilarische momenten. Een hekel? Ja, aan stratocumulus; zo’n grijze wolkendeken, maar er valt de hele dag geen druppel. Of als het de hele dag mistig is. ‘Zuur weer’, noemen ze dat in Zeeland.”]
[Kader – Als weervrouw ziet Marjon als geen ander de gevolgen van klimaatverandering en milieuvervuiling. Ze kan zich er behoorlijk druk over maken.
Marjon: “We zien absoluut een opwarmende trend. De zomers worden warmer en de buien die vallen worden zwaarder. Warme lucht kan meer vocht bevatten, dus regent het intensiever. Ook de stijging van de zeespiegel baart me zorgen. Als Antarctica en Groenland afsmelten, kunnen wij hier wel verkassen. En milieurampen; als je kijkt hoe we de aarde vervuilen en wat er geloosd wordt.. Waar zijn we mee bezig, denk ik dan. Daar kan ik wel triest van worden. Maar zolang alles om macht en geld draait, verandert er nauwelijks iets.”]