“Dát is een grote hond!”. “Ben je je zadel vergeten?” Of: “Ik zou erop gaan zitten!”
Zomaar wat opmerkingen die we regelmatig te horen krijgen. Want waarom zou je gaan wandelen met een.. paard?!
Simpel: Omdat het ontzettend leuk is!
Drie jaar geleden hadden we beiden eigenlijk weinig zin meer in de paardensport. Na de verkoop van mijn haflingerruin en het afscheid van de plek waar ik hem al die jaren had was ik paardenmoe.
IJslandermerrie Brák had min of meer last van hetzelfde. Na een mislukte verkoop en een verhuizing als ‘krijgertje’ leek ze weinig zin meer te hebben om nog met een mens samen te werken.
Maar paardenmeisjesbloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. En kleine driftige paardjes die maar staan te staan zonder duidelijke reden hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Vooral Brák..
Haar eigenaresse, wiens andere paarden al genoeg tijd opeisten, juichte elk sprankje aandacht aan de gesloten IJslandse dame toe. Dus besloot ik Brák op een dag maar eens een halster om te doen en mee te nemen naar de rijbak.
Boos en narrig hapte ze naar mijn hand. Maar echt overtuigend was het niet. Alsof ze stiekem twijfelde of dit mens misschien toch minder stom was dan verwacht.
Ik moest vooral lachen om haar gemopper en nam me voor om vaker iets met haar te doen. Wat precies, dat zouden we wel zien.
In de rijbak waren we al snel uitgerangeerd. Op wat beginnende vrijheidsdressuur na leek vooral de omgeving haar niet te plezieren. En mij eigenlijk ook niet. Dan maar naar buiten, de hei op.
Een gouden zet! Wat begon met nauwelijks een half uurtje met onderweg veel protest van Brák mondde uit in wandelingen van zo’n twee uur.
Een groot wederzijds plezier! Als twee oude bloemen floreren we beiden als nooit tevoren. We zijn ‘open’ gegaan! Naar onszelf, elkaar en de wereld. Door Brák klopt mijn paardenmeisjeshart weer volop en heb ik het plezier met paarden terug gevonden. Zij zelf ervaart dat je het heus fijn kunt hebben met een mens en dat het onbekende ook leuk kan zijn.
Onze tochten bleven niet onopgemerkt. Het afgelopen jaar hebben we meerdere metgezellen gehad. Allemaal wilden ze graag mee op wandeling, al dan niet met wijn en broodjes in de tas voor onderweg. En allemaal vertrokken ze met een gezonde dosis positieve energie. Best waardevol, in tijden van Corona.
Brák vindt alles best. Iedereen is welkom, zolang ze onderweg maar een keer mag grazen. Met een ontspannen blik vol zelfvertrouwen en levenslust kijkt ze voor zich uit. Waar ze eerder staakte bij elke naderende fietser of auto, dwingt ze nu een vrolijke begroeting af. Ze steelt de harten van de kinderen bij het hunebed, versiert stukjes appel van passanten en bovenal:
Ze maakt mij trots. Heel erg trots.