Telepathisch communiceren; de gewoonste zaak van de wereld
‘Ik vraag het de paarden liever dan te moeten gissen’
Telepathisch of intuïtief communiceren met paarden. Niet direct een onderwerp waar ik, ingegeven door een negatieve ervaring uit het verleden, snel een stuk over zou schrijven. Tegelijkertijd is het iets waar ik enorm nieuwsgierig naar ben. Een béétje journalist doet onderzoek. Daarom besloot ik met een volledig open vizier op bezoek te gaan in het Drentse Emmer-Compascuum, voor een verrassend nuchter gesprek met paardentolk Vera Bergmeijer.
De laptop van Vera is niet te missen. Pontificaal ligt die voor me op tafel, vol persoonlijke en intieme gesprekken.. met paarden!
Het maakt me enigszins nerveus, wetende dat ook Brák, de kleine zwarte IJslandse merrie waar ik sinds de winter mee werk, daarin haar woordje heeft gedaan. Ik besluit snel van start te gaan met het interview. Brák komt later wel.
Vroeg wijs
Vera Bergmeijer (25), in het dagelijks leven paardentrainer en instructeur, groeide op in Zeist. Vera was vroeg wijs. “Je bent geboren als opoe, zei mijn moeder altijd,” lacht ze.
Zoals zovelen, reed Vera als kind paard op een manege. “Daar merkte ik wel dat er iets anders was aan mij; ik kon voelen wat de paarden voelden.”
Zo herinnert ze zich een les op een heel langzame pony. “Ik moest van de instructeur met zweep rijden. Op een gegeven moment hoorde ik van het paard dat ik die zweep los moest laten. Dat deed ik. De rest van de les liep die pony als een trein. Dat hadden ze nog nooit gezien.”
Aanvankelijk dacht de kleine Vera dat iedereen hoorde wat zij hoorde, maar dat anderen er simpelweg niet naar luisterden. Het tekent de nuchterheid waarmee Vera nog altijd tegen haar gave aankijkt. Voor haar zijn de gesprekken die ze voert met de paarden de gewoonste zaak van de wereld.
“Mensen associëren een dierentolk soms met zoiets als een babyfluisteraar. Dierenfluisteraar, dus. Daar krijg ik jeuk van” zegt ze stellig. “Omdat daar bij velen een bepaald beeld aan kleeft. Terwijl telepathisch communiceren niets meer of minder is dan een aangeboren eigenschap, in ons allemaal. Het is maar wat je goed kunt en wat je ontwikkelt. Vergelijk het met dansen; iedereen kan dansen, maar het is maar net of je ermee opgroeit en hoeveel talent je hebt. Het is een samenspel van aanleg en oefenen.”
No-nonsense
“Het klinkt heel paranormaal, maar dat ben ik niet,” benadrukt Vera. “Er heersen twee aannames over dit werk. Enerzijds denken mensen dat ik helderziend ben, of een waarzegster. Maar ik heb geen glazen bol waarmee ik de toekomst kan voorspellen. Daarnaast is het echt niet zo dat het paard altijd gelijk heeft en alles weet. Paarden kunnen soms dingen niet overzien en dan is onze uitleg behulpzaam.”
Toch ziet ze ook in dat niet iedereen kan wat zij kan. “Niet iedereen stelt zich open voor de boodschap van de dieren. En ik ben me er terdege van bewust dat het hard werken is om die eigenschap te trainen. Ik heb echte oude stempel-boeren gezien die heel intuïtief met hun paarden omgingen. Niet bewust misschien en super no-nonsense, maar authentiek. Geen ruis op de lijn en blije paarden. Iedereen kan zich op z’n eigen manier openstellen voor de boodschap van de paarden. Je bent ontvanger van boodschappen waar je op dat moment voor open kúnt staan.”
Het duurde jaren voordat Vera besloot naar buiten te brengen dat ze iets bijzonders kon en haar talent daadwerkelijk ging inpassen in en naast haar werk als paardentrainer en instructeur.
Het keerpunt was haar burn-out. Iets waar ze achteraf de waarde van inziet.
“Sindsdien ben ik puppy-af. In die periode heb ik ongelooflijk veel over mezelf geleerd. Dat maakt verschil in het niveau waarop ik nu verhalen van dieren kan horen. Desondanks hoef je niet alles zelf mee te maken om een klankbord te kunnen zijn. Transformatie is de essentie van het leven. Dat heb ik geleerd van de burn-out én de paarden. De paarden zijn mij diep dankbaar voor die burn-out.”
Respectvolle vraagstelling
“Ik zit gewoon te zitten. Vaak aan tafel of boven op bed,” beschrijft Vera hoe een telepathisch gesprek start.
“Voor consulten vraag ik altijd vooraf om foto’s. Die helpen om op afstand contact met het paard te maken, anders dan wanneer ik ‘live’ naast een paard sta. Ook geven foto’s me een beeld; hoe kijkt het paard uit zijn ogen, wat voor energie heeft-ie, wat is er zoal te zien aan het lichaam – ik ben trainer en instructeur van beroep en vertrouw naast mijn intuïtie en het paard zelf, zéker ook op mijn ogen.”
“Daarna stel ik me voor. Wie ik ben en namens wie ik kom. Sommige paarden komen dan meteen met een heel verhaal.”
De vragen die Vera vervolgens aan de paarden stelt, getuigen van veel respect voor het paard in kwestie.
“Ik stel heel open vragen. Dus niet ‘waarom wil je de trailer niet in?’. Zo’n vraag getuigt mijns inziens van weinig eerbied. Liever vraag ik ‘hoe is het om jou te zijn, in jouw vel te zitten?’ Of, in het trailervoorbeeld: ‘Wil je me vertellen wat je ervaart rondom het trailerladen?’”
De thema’s die in een gesprek voorbij komen, kunnen heel divers en uiteenlopend zijn. Vaak hebben ze betrekking op de persoonlijke ontwikkeling van zowel paard als eigenaar. Maar ook lichamelijke kwesties komen voorbij. Met bepaalde termen omschrijven de paarden wat voor lijflijke sensaties ze ervaren.
“Bijvoorbeeld ergens een koud of juist warm gevoel, of een doof of tintelend gevoel. Of ze geven aan dat hun lijf kleverig of niet vloeiend voelt. Vanuit mijn achtergrond besteed ik graag aandacht aan het lichaamsbewustzijn van het paard. Hoe beter ik dat kan overbrengen aan de eigenaar, hoe beter daarop ingespeeld kan worden in training en omgang.”
Vaak ontvouwen de antwoorden van de paarden zich in Vera’s hoofd in beelden.
“Denk eens aan je huiskamer. Je bent er nu niet, maar je ziet het beeld van de kamer wel voor je. Zo werkt het in gesprekken ook,” legt ze uit. “Het verschil is dat dat beeld uit jouw geheugen komt en de beelden tijdens gesprekken vanuit het paard.”
Wijze zielen
Een gesprek tussen paard en Vera kan wel drie uur duren en voor Vera behoorlijk vermoeiend zijn. Al die tijd typt ze zich suf, in wat ze noemt ‘automatisch schrift’ – soms wel acht pagina’s vol.
“Ik denk op zo’n moment niet na. Ik schrijf gewoon. Meestal is het wel helder wanneer een gesprek ten einde is, maar soms moet ik stoppen omdat ik te moe ben. Ik vraag wel altijd om een afsluitende boodschap.”
Niet zelden tonen de paarden zich aan Vera als ware leermeesters met enorm veel levenswijsheid en inzicht.
“Ik krijg heel veel wijsheid voorgeschoteld. Soms ben ik daar zelf nog niet eens,” zegt ze vol bewondering over haar gesprekspartners.
“Paarden kunnen makkelijker laten zien wie ze zijn. Ze zijn authentieker. Er komen soms stukken tekst voorbij.. Daar zakt mijn mond van open. Paarden denken niet in winnen of verliezen, wij mensen vaak (onbewust) wel. Paarden denken in overwinnen, in groeien. Het paard zoekt van nature naar een weg waarbij iederéén wint.
Vertalen naar de praktijk
Als het even kan, zet Vera de kennis ze opdoet in de gesprekken met de paarden om in de praktijk, al dan niet op het moment zelf, tijdens een les of een training.
“Ik verbind graag alles met elkaar. Biomechanica en trainingstechnische aspecten, systematische thema’s en persoonlijke ontwikkeling. De boodschap van het paard is daarbij voor mij een logisch onderdeel. Ik wil zo min mogelijk hoeven gissen en raden. Ik vraag het hen liever gewoon. Zo kan ik in mijn trainingen en lessen beter bepalen wat er nodig is.”
Maar hoe intens en waardevol de gesprekken ook kunnen zijn, Vera pretendeert absoluut niet de wijsheid in pacht te hebben.
“Deze vorm van communicatie is niet álles. Ik kan nooit de arrogantie hebben dat dit van een bepaald ‘hoger’ niveau is. Kennis van zaken, gezond verstand en ervaring zijn evenzo belangrijk. Daarom stuur ik een eigenaar graag door naar andere professionals als ik dat nodig acht, of als het paard er specifiek om vraagt.”
Op weg naar huis besef ik dat ik feitelijk geen mening kán vormen over deze materie. Ik denk oprecht dat Vera haar talenten inzet op een zuivere manier. Toch betwijfel ik of ik dit zelf ooit zal kunnen, tenminste niet zoals Vera. Daarvoor zal ik nog een flink tijdje door moeten dansen.
[Kim de Groot (23) is de trotse eigenaresse van Duncan, een tienjarige kruising Andalusiër. Kim gelooft “voor 200%” in telepathisch communiceren en vroeg Vera het afgelopen half jaar twee keer om een consult – de laatste keer “voor Duncan’s verjaardag”. Duncan ontpopt zich in beide gesprekken als een heuse “meester in een paardenlichaam” – zijn eigen woorden. In die hoedanigheid, létterlijk met bril, verschijnt hij tevens in Vera’s hoofd, een beeld dat volgens Duncan uit Vera’s eigen voorstellingsvermogen komt. Zo kan Vera beter aan Kim uitleggen wat voor type hij is. Duncan lijkt er waarachtig lol in te hebben op die manier gezien te worden. Eén van de gespreksthema’s is de wens van Kim om alleen, al dan niet onder het zadel, met Duncan op pad te gaan, iets dat nog niet vanzelf gaat.
Een fragment uit Duncan’s antwoord: “Als er iemand komt die ons helpt met de praktische kant van het bereiken van dit doel, gaat het over leiderschap, over ‘bepalen wie er bepaalt’. Maar onderliggend is er niet alleen de wens om fijn met mij buiten te rijden of te wandelen. De reden dat het ingewikkeld wordt is dat het onderliggende thema groter is. Dat gaat voor Kim over het vinden van zichzelf. Jouw verlangen om te weten wie je bent, is een ander verlangen dan het maken van buitenritjes. Je kunt die buitenritjes wel inzetten om jezelf beter te leren kennen, samen met mij. Dat vind ik een eer en ik ga gráág mee! Maar weet dat het twee verschillende dingen zijn.”
Meer in het algemeen zegt hij onder meer: “Openheid is zo belangrijk. Er laten zijn wat er nou eenmaal is, durven laten zien wat er in je omgaat, niet erin zwelgen maar wel de realiteit onder ogen zien, altijd. Dan ontstaat er stroming en in stroming ontstaat contact. […] Je kunt als mens doen alsof je heel zelfverzekerd bent, met gebaren/touw/iets anders mijn fysieke ruimte begrenzen, etc. De baas spelen dus. Maar dat betekent dat je in de kern afwijst hoe je je op dat moment voelt. […] Wanneer je jezelf gaat bekwamen in ‘doen alsof’, omdat je anders ook niet weet hoe je je doel moet bereiken, wijs je dus een stuk af dat je júíst de weg zou kunnen wijzen als je er wel naar zou luisteren. We blijven samen als jij met jezelf in verbinding blijft. En dan weet je ook wat je te doen staat op het moment dat ik het als paard even ‘paardachtig’ moeilijk krijg, omdat mijn instinct ergens sterk op reageert. Als ik schrik, of niet bij mijn kudde weg wil, of iets anders. Dan hoef je niet te putten uit aangeleerde dingen, trucjes.”
Kim heeft volgens eigen zeggen veel gehad aan de consulten. “Ik begrijp Duncan beter en we hebben meer plezier.”]