Ze zijn allebei jong, super getalenteerd en net terug uit de VS. Soms noodgedwongen even elkaars tegenstanders, maar bovenal zijn tennissters Elysia Pool en Annemart Kleijn beste vriendinnen!
Meppel - Elysia (19) en Annemart (19) leerden elkaar kennen op het Centre for Sports & Education in Zwolle, een middelbare school speciaal voor topsporters in de dop. Daar kregen de twee naast het reguliere VWO-onderwijs ook tennistraining.
Elysia: “We speelden allebei bij MLTC in Meppel, dus wisten wel van elkaar wie we waren. Maar we werden pas echt vriendinnen toen we in Zwolle bij elkaar in de klas kwamen te zitten en samen trainden.”
Annemart: “Elysia zat daar al op school. Ik heb eerst de gewone HAVO gedaan. Ik kwam op het CSE nieuw in de klas en zag een bekend gezicht. We hadden hetzelfde vakkenpakket en deden op een gegeven moment álles samen.”
Met hun VWO-diploma’s netjes op zak kozen de meiden voor een tennisavontuur overzee, bij twee verschillende universiteiten met uitstekende sportfaciliteiten. Annemart vertrok naar Southeastern Louisiana University, voor een studie Business Administration. Elysia op haar beurt naar The University of Mississippi, voor de studie Health Science. Enerzijds bewuste keuzes van de dames, maar zeker ook die van de universiteiten.
“Er gaat in Amerika veel geld om in sport op de universiteit,” legt Annemart uit.
Elysia: “Daar is dat gewoon. Vaak kiezen coaches expres voor buitenlandse studenten, omdat die heel gemotiveerd zijn. Als lid van het universiteitsteam representeer je vervolgens jouw school in jouw sport.”
“Je krijgt een scholarship, wat inhoudt dat je niets hoeft te betalen, alleen je vliegticket,” vervolgt Annemart. “Maar je zit daarmee wel vast aan een contract. Dus je kunt er niet zomaar mee stoppen en naar huis.”
Best lastig, als je heimwee hebt bijvoorbeeld.. Annemart: “Ik ging eerder naar de VS dan Elysia. De eerste tijd had ik vreselijke heimwee. “Het wordt wel beter!”, zei Elysia dan.
“Ik weet nog dat ik dacht dat ik maar beter helemaal niet kon gaan toen ik jou zo hoorde,” zegt Elysia. “Want toen ik eenmaal daar was, had ík het! “Het wordt écht beter!”, zei jij.”
Hoewel niet op dezelfde universiteit, was het dagelijks leven van de eerstejaars Nederlandse studentes, daar zogenaamde ‘freshmen’ genoemd, zeer vergelijkbaar. Beiden moesten ze enorm wennen aan de taal, op de dorm een kamer delen met een andere buitenlandse studente, aten van een buffet in een grote eetzaal en konden als gevolg van alle Corona-maatregelen uitsluitend online hun studie volgen. Daarnaast brachten ze natuurlijk allebei een groot deel van hun dagen op de tennisbaan door.
Stof genoeg dus om over te kletsen! En dat gebeurde. “Elke dag hadden we wel even contact,” vertelt Elysia. “Via Whatsapp of Facetime.”
Allebei rondden de vriendinnen hun eerste jaar met goed resultaat af. Maar voor Annemart is het niet helemaal geworden wat ze ervan hoopte. Gelukkig was er, zij het op afstand, altijd het luisterende oor van Elysia.
Annemart: “Het klikte niet met mijn coach. Hij legde heel veel druk op mij, was erg negatief en had regelmatig woede-uitbarstingen. Dat deed wel wat met mijn plezier in tennis. Ik was blij dat ik dat kon delen met Elysia.”
“Ik vind het heel knap hoe je dat doorstaan hebt en er tóch het beste van gemaakt heb!”, prijst Elysia haar vriendin. “Daar heb ik bewondering voor! Ik vond het lastig, want ik had dat niet. Ik gunde jou daar óók een leuke tijd!”
“Ik heb wel gebaald,” geeft Annemart toe. Dan zat ik huilend met jou te Facetimen. Maar het is ook heel gaaf geweest hoor! Ik wilde altijd al graag naar het buitenland, meer zien van de wereld. Ik heb het tóch gedaan en er mooie vriendschappen aan overgehouden. En ik vind tennis nog steeds leuk!”
Of ze een vervolg geeft aan het Amerikaanse avontuur, weet de Meppelse nog niet.
“Ik heb me ingeschreven voor de opleiding Farmacie aan de Universiteit van Groningen. Maar misschien ga ik alsnog terug naar de VS. Ik heb intussen contact met twee universiteiten daar. Zo lang ik het leuk vind, wil ik nog steeds graag beter worden in tennis en kijken waar ik kan komen. Ik ben best laat ‘serieuzer’ gaan tennissen en vond mezelf lange tijd niet goed genoeg voor zo’n plek aan een universiteit. Soms kijk ik wel een klein beetje op tegen Elysia. Ik vind het knap hoe zij op die school haar plekje gevonden heeft. Want ik weet dat dat niet makkelijk is. En het is ook nog eens een hele goede school.”
Elysia hoort het aan. En zegt dan: “Je bent een laatbloeier, maar je mag best wat meer zelfvertrouwen hebben hoor!”
Momenteel werkt Annemart in de plaatselijke horeca van Meppel. Elysia, woonachtig in Wezep, verdient bij met het geven van tennislessen, in ’t Harde en Elburg.
Voorlopig kunnen de meiden dus volop genieten van elkaars gezelschap. Maar eind augustus zal Elysia weer terugkeren naar ‘the States’.
“Ja, dat weet ik zeker. Ik wil mijn studie daar afmaken en mijn droom is nog steeds om in het proftenniscircuit te spelen. Als ik daar terug ben, hoef ik bovendien niet meer op de dorm te wonen, maar krijg ik samen met een ander meisje een huis, in een buitenwijk van Oxford.”
Ze hoopt vurig dat Annemart besluit om de VS een tweede kans te geven. “Anders heb ik niemand om mee te bellen!”, lacht ze.
In de tussentijd slaan de vriendinnen samen zo nu en dan een balletje. Af en toe zijn ze even elkaars concurrenten, wanneer ze voor een ander team uitkomen in de Duitse competitie.
“Dan zijn we een uurtje tegenstanders,” zegt Elysia nuchter. “Daarna gaan we weer samen naar de stad. Lekker shoppen en een terrasje pakken!”