Oud Meppeler maakt naam en faam in Frankrijk als professionele rugbyspeler
Meppel / Bourg-en-Bresse Met zijn 2 meter en drie centimeter is Koen Bloemen (22, “volgende maand 23”) bepaald niet klein van stuk. “Ik was als kind al veel groter dan mijn leeftijdsgenootjes,” vertelt hij vanuit zijn appartement in het Franse Bourg-en-Bresse, de stad waar hij woont en professioneel rugby speelt.
Zoals zovelen ging ‘kleine’ Koen op voetbal. “Bij MSC. Maar ik was te lomp en onhandig. Ik liet veel kinderen huilen,” lacht hij.
Al snel maakte hij de overstap naar rugby. “Naar The Big Stones, in Havelte, op mijn zesde. Ik denk dat ik American Football had gezien op tv. Heel wat anders natuurlijk, maar die ovale bal, dat leek me wel wat!”
Een tijd lang speelde hij als enige jeugdlid mee met de senioren. Later maakte hij samen met drie andere jongens van The Big Stones deel uit van een combinatieteam, met jongens van meerdere clubs in Noord-Nederland. “We trainden amper samen, maar gingen voor competitiewedstrijden het hele land door.”
Na de Mavo ging het snel met Koen’s rugbycarrière. “Ik ging HAVO doen op een zogenaamde LOOT-school in Hilversum, de Rugby Academie Midden-Oost, speciaal voor topsporters. Daarnaast trainde en speelde ik bij RC Eemland, in Amersfoort. In dezelfde periode werd ik geselecteerd voor het Nederlands team onder 16.”
Totdat hij de kans kreeg om naar het Nationaal Trainingscentrum in Amsterdam te gaan. “Een hoger niveau. Die kans heb ik gelijk aangepakt!”
Van Meppel naar Montpellier
Met twee andere rugbyers samenwonen in de grote stad, ver weg van het zo vertrouwde Meppel. Een hele stap, voor een jongen van 17. Koen: “Ja, maar we woonden vrij ver weg van het centrum. En ik was druk met mijn sport en school.”
Met zijn nieuwe club ‘t Gooi werd Koen vervolgens landskampioen onder 20 en met het Nederlands team onder 18 nam hij deel aan het EK.
“Daar was een Franse coach aanwezig. Die had mij zien spelen en nodigde mij en vijf andere Nederlandse jongens uit om een week naar Montpellier HR te komen, een grote Franse rugbyclub. Een geweldige ervaring! Zo’n enorm stadion en al die grote namen!”
Enkele weken later slechts ontving hij het bericht dat hij geselecteerd was voor het belofteteam van de club.
Koen verruilde Amsterdam voor Montpellier en stevende als de nummer 4, een van de ‘voorwaartse’ spelers in de tweede rij van het team, in rap tempo af op een profcontract.
“Als nummer 4 ben je in een team de motor. Ik zorg dat we de bal vasthouden, duw en tackle veel en maak ‘harde’ meters.”
Hard is rugby zeker. Als speler moet je letterlijk een flinke stoot kunnen hebben. En niet bang zijn voor een blessure.
Zo brak Koen in 2018 in een EK-wedstrijd van het Nederlands team onder 20 zijn middenvoetsbeentje.
Koen: “Ik had tijdens de wedstrijd last van mijn voet. We dachten aan een spiertje. Maanden later bleek dat mijn middenvoetsbeentje meerdere malen gebroken was geweest. En doordat het slecht terug gegroeid was, was er artrose ontstaan.”
De artrose werd weg geschraapt en met bot uit zijn heup herstelde Koen’s voet volledig. Maar het kostte hem zijn profcontract in Montpellier.
“Ik had keihard gewerkt om terug te komen, maar een jaar lang niet gespeeld en dus mezelf niet kunnen laten zien. Ik zag het al wel aankomen. Dat is topsport,” zegt hij nuchter.
Tóch een profcontract
De voorbereidingen voor een terugkeer naar Nederland waren al getroffen, toen Koen alsnog een profcontract aangeboden kreeg, als senior bij USBPA Rugby in Bourg-en-Bresse, een club in de buurt van Lyon. Een prachtkans en opstap naar meer.
“We horen niet bij de beste 14 van Frankrijk, zoals Montpellier, maar USBPA is nog steeds een hele goede club met een mooie accommodatie. Ik wil hier ervaring pakken en het beste uit mezelf halen, mezelf bewijzen en plezier hebben. Voorlopig kan ik hier genoeg leren. Rugby is heel bruut, maar er komt heel veel techniek bij kijken. Voor een perfecte tackle of pass zijn vele uren training nodig.”
Ook op persoonlijk vlak gaat het Koen voor de wind. Na de aanvankelijke taalbarrière heeft hij zijn draai helemaal gevonden, samen met zijn Franse vriendin Cécile. Naast zijn sport, is Koen momenteel bezig zijn VWO af te ronden. In juni komt hij daarvoor even naar Nederland. Natuurlijk ook om zijn ouders in Meppel te bezoeken.
Hoewel Cécile wel gecharmeerd is van Koen’s koude kikkerlandje, ziet Koen zichzelf de komende jaren niet terug verhuizen. “Nee, ik richt me nu op een rugbycarrière in Frankrijk. En met het Nederlands team op het WK in 2023. Maar wie weet, kies ik ooit weer voor Meppel. Ik heb er genoten van mijn jeugd.”