Een dik half jaar is het nu aan. Het gewone leven heeft intussen haar intrede gedaan in onze bubble.
Maar het gaat goed. Het werkt! Enigszins tot mijn eigen verbazing. We hebben zelfs een paar dagen camping overleefd, mét kleuter én 38°C.
Tja. Dan is het wel écht echt. Ik heb serieuze verkering.
Maar wanneer is een relatie eigenlijk officieel?
Als je de goedkeuring van haar ouders hebt? Beiden je status op Fb aanpast? Elkaars namen laat tatoeëren?
Ik doe daar allemaal niet aan mee. En zij gelukkig ook niet.
Lange tijd durfde ze niet eens te zeggen dat ze van me hield. Liever draaide ze het om. “Jij vindt mij leuk hè?”, zei ze dan.
Ja, ik vind haar heel leuk. Meer dan leuk. Heel veel leuk! Ik hou van deze dame.
En ik voel steeds meer de behoefte om het Ons, het Wij, vast te leggen.
Niet vanuit angst haar kwijt te raken, maar om een streep te zetten onder alle losvaste en onveilige drama’s met vrouwen die aan haar vooraf gingen (-waarvoor ik overigens volledige verantwoordelijkheid neem, waar het mijn aandeel betreft).
Ik ben ouder. Wijzer. Rustiger en misschien zelfs wel een beetje gezapig geworden.
Ik wil settelen. Ik wil een Thuis met deze vrouw.
Trouwen kan ik vergeten; zij heeft haar portie op dat vlak ruimschoots gehad. En ach, wat is een huwelijk tegenwoordig nog waard.
Samenwonen is feitelijk het enige dat ik, op termijn, graag zou willen.
Maar dat wordt een lastig verhaal.. Immers, ik woon in Drenthe en zij in Brabant. En er is de komende jaren aan beide kanten simpelweg nog teveel in het spel om rekening mee te houden, twee kabouters van 5 en 7 voorop.
Heel soms stemt dat me verdrietig.
Natuurlijk zijn we onderdeel van elkaars leven. Een heel groot en belangrijk onderdeel. Maar het échte Samen moet wachten. En ik weet niet hoe lang.
Het enige leuke aan het geLAT is de gekkigheid over en weer, in een poging om de afstand draaglijk te maken.
Zo stuur ik haar kaartjes en laat standaard wat achter in haar huis als ik wegga. Zij op haar beurt verstopt regelmatig iets in mijn tas.
Ik moet hard lachen wanneer ik een heus knutselwerk vind, gemaakt met de strijkkralen van dochterlief, en realiseer me dat ik in mijn handjes mag knijpen met deze vrouw in mijn leven.
Voorlopig is het prima zo. Ik vind haar leuk. Zij mij. Meer heb ik niet te wensen.