‘Als ik op en top fit word, komen de prestaties vanzelf’
Steenwijk – 3,8 Kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en ruim 42 kilometer hardlopen. Het lijkt een onmenselijke opgave. Maar niet voor Marion Tuin. Afgelopen zomer presteerde ze het zelfs twee keer in twee maanden tijd!
“Waarom ik dit doe? Omdat het kan,” antwoordt Marion (36) droog. “Ik ben snel verveeld. Dit is een multisport, waarvoor je op heel veel vlakken goed moet zijn. Dat is de uitdaging.”
Marion sport al haar hele leven in wedstrijdverband. Als klein meisje fietste ze vier dagen per week van haar woonplaats Heiligerlee naar de zwemclub in Winschoten om daar in alle vroegte te trainen. Tijdens haar middelbare schooltijd verruilde ze haar zwempak voor een rijjasje en bracht diverse paarden uit in de dressuursport om daarna, tijdens haar jaren als studente Tandheelkunde in Groningen, te gaan roeien en schaatsen. Totdat ze rond haar twintigste begon met wielrennen en hardlopen.
In 2011 liep ze, nog behoorlijk amateuristisch en met blaren, haar eerste marathon. In New York. “Ik had een trainingsschemaatje van Internet geplukt en liep op te grote schoenen,” lacht Marion.
Een jaar later nam ze deel aan haar eerste triatlon. Een ‘gewone’, in Weesp. “Een ideetje van een vriend,” vertelt Marion. “1 Kilometer zwemmen, 40 kilometer fietsen en 10 kilometer lopen.”
Ze bleek geknipt voor de triatlon en sloeg fanatiek aan het trainen. Gevolg: Een scheenbeenblessure, waardoor ze een tijd weinig kon doen.
Maar in 2014 gingen alle remmen los. Marion: “Ik vertrok naar Australië, waar mijn zus woont. Om te reizen, maar ook om te sporten. Daar zitten namelijk veel goede triatlon clubs. In Australië deed ik mijn eerste halve triatlon: 1,9 Kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en ruim 21 kilometer hardlopen.”
Hoewel ze al langer met het idee rondliep om te gaan voor de héle triatlon, durfde ze het uit angst voor blessures niet aan. Tot vorig jaar. Marion: “In maart 2020 was ik helemaal klaar voor de start van het seizoen. En toen kwam Covid. Vervolgens werd ik in april dit jaar ziek, waardoor ik conditioneel terug bij af was.”
Desalniettemin slaagde Marion er, mede dankzij de hulp van coach Jacob Veenstra, in om fit genoeg te raken voor de Embrunman, haar eerste hele triatlon, op 15 augustus jongsleden.
“Dat is een heel zware, magische wedstrijd in Zuid-Frankrijk, met veel hoogtemeters en bij 32°C. Je start met zwemmen in het donker en moet een bootje volgen met twee ieniemienie lampjes. Ik lag heel lang op podiumpositie, maar kreeg tijdens het lopen last van mijn darmen, doordat ik teveel cafeïne binnen had gekregen. Dat zit in die sportgelletjes. Het is niet makkelijk om dat goed te doseren.”
Lang om bij te komen van de race kreeg Marion niet, want op 25 september stond de triatlon van Mallorca op het programma, welke Marion won! Toch is ze kritisch over die prestatie. “Ik werd eerste van de vrouwen. Dat is aardig, maar het moet een stuk sneller. Om bij de top te horen, moet ik nog een stap maken.”
Niet in de laatste plaats om aan de eisen van broodnodige sponsoren te voldoen, weet Marion uit ervaring.
“Ik leef voor deze sport, maar kan er niet van bestaan. Daarvoor heb ik sponsors nodig. Maar voor hen ben ik pas interessant als ik het podium haal.”
Tot die tijd kost haar sport financieel meer dan het Marion oplevert. En zal ze, hoewel haar trainingsschema bar weinig ruimte overlaat voor andere dingen, voorlopig werkzaam moeten blijven als tandarts.
“Je moet een moeilijke weg afleggen. Andersom werkt het niet helaas. Ik moet eerst zorgen dat ik op en top fit word, nog fitter dan nu. Dan is mijn herstel beter en komen de prestaties en hopelijk de sponsoren vanzelf.”
Prof of geen prof, zonder sport kan de Steenwijkse niet. “Ik houd ervan om heel erg fit te zijn. Ik word blij van dat sterke gevoel in mijn lijf en in mijn hoofd. Dat is verslavend. Als ik een paar dagen niet train, word ik onrustig. Ik doe nu een paar weekjes weinig, om te herstellen. Normaal train ik vaak wel twee keer per dag.”
Die relatieve rust geeft haar mooi de gelegenheid om met haar moestuinplantjes, een nieuwe passie, bezig te gaan. Want stilzitten is niks voor Marion. “Ik was nooit zo van het tuinieren, maar dit is leuk!”
Wie weet, leggen de eigen geteelde groenten de basis voor nóg betere prestaties en de zo gewilde prof-carrière. “Je beste zelf zijn. Dat is mijn doel,” besluit Marion. “Én de Embrunman winnen!”