Of ik open sta voor een relatie, appt Grace me in de aanloop naar onze ontmoeting.
Ik sta op het schoolplein in de druilerige regen te wachten op mijn oppasjochie en moet even nadenken over mijn antwoord..
Ik mis de liefde. Wel degelijk. Liefde, ánders dan die van een pony of een jongetje van 6.
Natuurlijk hoop ook ik op die ene vrouw die mij in al mijn gekkigheid waardeert en op handen draagt. Die mij aanmoedigt bij alles wat ik doe, maar ook een gezonde kritische noot durft te plaatsen wanneer ik te goedgelovig weer eens ergens op af vlieg..
Maar de liefde is behoorlijk gevaarlijk terrein voor een jeugdige ziel als ik.
Dit spel kent namelijk maar weinig duidelijke regels – ik heb ze tenminste nog steeds niet helder voor ogen.
Een extra moeilijkheid is dat we op deze leeftijd ook nog eens met een steeds langere verlanglijst in onze jutezakken ten tonele verschijnen.
Dat terwijl mijn jonge geest intussen met dezelfde, haast kinderlijke nieuwsgierigheid jaar na jaar verwachtingsvol de wereld in blijft kijken; ik heb immers niets te verbergen en iedereen mag dat weten!
Die openheid en transparantie blijkt in de vrouwenliefde helaas meer dan eens een onhandige combinatie..
Onlangs nog had ik contact met een dame. Uren zaten we aan de telefoon en de app kon de stroom berichten amper bolwerken.
Er was herkenning, zwarte humor en bovenal veel gezonde zelfspot. Alle ingrediënten voor een mooi contact.
Een datum was snel geprikt. Elkaar eerst maar eens ontmoeten, zien en leren kennen. En dan zien we wel weer verder.
Dacht ik.
Maar mijn naïeve enthousiasme had even geen rekening gehouden met .. de Zwarte Pieten- discussie.
Een heikel punt, dat aan de andere kant van de lijn íets omvattender bleek dan hier.
Kan zijn, dacht ik nog. Geen vrouw overboord wat mij betreft. Juist oprechte interesse naar de kwetsbaarheid die erachter schuilde.
Maar het leed was al geschied.
Blijkbaar had ik een wezenlijke wens op haar verlanglijst over het hoofd gezien.
Daar zat ik dan, vol verwondering en onbegrip, mezelf afvragend waar ik de Pakjesboot toch in hemelsnaam gemist had. En vooral waar ik het aan verdiende om van het ene op het andere moment uitgezwaaid te worden – zonder wimpels..
Ik ben zelf allerminst een Sint en ook maar door schade en schande wijs geworden in dit leven.
Ik heb echter wél geleerd waar míjn kwetsbaarheden en verantwoordelijkheden liggen en welke fouten míj aan te rekenen zijn in eerdere relaties.
Dat zijn behoorlijk harde lessen geweest. Ze hebben me gevormd en gesterkt en inzichten gebracht. Ik ben erdoor gegroeid!
Maar alle ervaringen uit het verleden, de negatieve evenmin als de positieve, zijn nóóit een garantie voor de toekomst. Dáár geloof ik heilig in.
En dat is maar goed ook.
Want dát is wat het leven in mijn ogen verrassend en de moeite waard maakt.
Samen met mijn 6-jarige beste vriend eet ik even later een boterham.
Hij kent geen rancune en vooroordelen. Het zal hem een zorg zijn wat voor kleur de Pieten in december hebben.
En zijn humor? Die heeft alle kleuren van de regenboog.
Hou dat vast jongen. Hou dat vast..